சார் போஸ்ட்!

 சார் போஸ்ட்!

'நிலவுக்கு வான் எழுதும் கடிதம், நீருக்கு மீன் எழுதும்கடிதம், மலருக்கு தேன் எழுதும் கடிதம், ..' என்று ஒரு பழைய பாடலில் வரும்.  இவையெல்லாம் கடிதம் எழுதுமா? என்று தெரியாது, ஆனால் நாம் எல்லோரும் கடிதங்கள் எழுதியிருக்கிறோம். டெலிபோன் என்பது ஒரு ஆடம்பர வஸ்துவாக இருந்த காலத்தில் கடிதங்கள்தான் முக்கியமான தொலைத்தொடர்பு சாதனம்.  

அந்த நீல நிற இன்லேண்ட் கவர் நினைவு இருக்கிறதா? நீலப் பறவை என்று இந்துமதி ஒரு கதையில் குறிப்பிட்டிருப்பார். எங்கள் தாத்தா(அம்மாவின் அப்பா) அம்மாவுக்கு அந்த இன்லென்ட் கவர் முழுக்க எழுதி, மேலே மடிக்கும் பகுதிகளிலும் எழுதுவார். "நாந்தான் கடிதம் எழுதுகிறேன், நீங்கள் யாராவது பதில் போடுகிறீர்களா?" என்று கேட்ட அவரின் ஆதங்கம் அப்போது புரியவில்லை. 

நான் பிறந்த பொழுது என் தந்தை வழி பாட்டனார்,"குழந்தை பிறந்த நேரம் நன்றாக இருக்கிறது" என்று எழுதி,  என்னுடைய ஜாதகத்தையும்  ஒரு போஸ்ட் கார்டில் குறித்து அனுப்பியிருந்தார். அதை என் அப்பா நீண்ட நாட்கள் பத்திரமாக வைத்திருந்தார்.  

அப்போதெல்லாம் வளைகாப்பு, சீமந்தம், ஆயுஷ்யஹோமம் போன்ற சிறிய விசேஷங்களுக்கு சிலர் போஸ்ட் கார்டில் கையால் எழுதி நான்கு மூலைகளிலும் மங்கள் குங்குமம் தடவி அனுப்பி விடுவார்கள். 

துக்க செய்திகளை போஸ்ட் கார்டில் மட்டுமே அனுப்புவார்கள். அந்த கார்டு நான்கு மூலைகளிலும் கருப்பு மை தடவப் 

பட்டிருக்கும். 

போஸ்ட் கார்டில் கடிதம் எழுதும் சிலர் மத்தியில் எழுதி முடித்து விட்டு,  ஓரங்களையும் விட மாட்டார்கள். நுணுக்கி, நுணுக்கி ஓரங்களிலெல்லாம் எழுதி, கொடுத்த பத்து பைசாவை முழுக்க வசூல் செய்வார்கள்.  ஆமாம், அப்போதெல்லாம் போஸ்ட் கார்ட் பதினைந்து பைசா, இன்லெண்ட் கவர் 25 பைசா. ஏரோகிராம்  பதினைந்து ரூபாய். 

நமக்கு வருடத்திற்கு ஒரு முறை ஒரு கார்ட் வரும், அது பள்ளியிலிருந்து வரும் ரிசல்ட் கார்ட்! அதை விட்டால் நமக்கு யார் கடிதம் போடுவார்கள்? ரிசல்ட் வரும் அன்று அந்த தபால்காரர் அவரை சுற்றி நின்று கொண்டிருக்கும் எல்லா குழந்தைகளிடமும்,"பாஸ், பாஸ்..", என்று கூறி கார்டைத் தருவார்.  

ஸ்ரீரெங்கத்தில் நாங்கள் வசித்த பகுதிக்கு வரும் தபால்காரரிடம்,  "எங்களுக்கு லெட்டர்  இருக்கா?" என்று கேட்டால், "இல்லை"  என்று சொல்ல மாட்டார். "நாளைக்கு". என்பார். அவருடைய சைக்கிள் மணி ஓசை அப்போது நிறைய எதிர்பார்புகளை உண்டாக்கும். காரணம் நான் அந்த சமயத்தில்  பத்திரிகைகளுக்கு எழுத ஆரம்பித்திருந்தேன். நான் எழுதியது பத்திரிகையில் பிரசுரமாகி காம்பிளிமெண்ட் காபி வராதா? என்ற ஆவல்தான். 

வேலைக்கான நேர்முக தேர்வுக்கு அழைப்பு, அப்பாயிண்ட்மெண்ட் ஆர்டர், பெண் பார்த்து விட்டுச் சென்ற மாப்பிள்ளை வீட்டாரிடமிருந்து "பெண் பிடித்திருக்கிறது, மேற்கொண்டு பேசலாம்" என்ற தகவல் போன்ற  எல்லாமே அப்போதெல்லாம் தபாலில்தான் வரும். 

திருமணம் ஆகும்வரை எனக்கு கடிதங்கள் வந்ததில்லை. திருமணத்திற்குப் பிறகு நான் இங்கும், என் கணவர் மஸ்கட்டிலும் இருந்த மூன்று வருடங்களில் ஒவ்வொரு புதன் கிழமையும் எனக்கு அவரிடமிருந்து கடிதம் வரும். அவர் வாரம் ஒரு கடிதம் எழுதினாலும் நான் இரண்டு வாரங்களுக்கு ஒரு முறைதான்  எழுதுவேன். அதைத் தவிர விடுமுறையில் வந்திருப்பவர்களிடம் கடிதம் கொடுத்தனுப்புவதும் உண்டு.   

அப்போதெல்லாம் அங்கிருந்து விடுமுறைக்கு வருபவர்கள் ஒவ்வொருவர் கையிலும் ஒரு கத்தை கடிதங்கள் இருக்கும். எல்லாம் நண்பர்களால் கொடுக்கப்பட்டு  இந்தியாவில் வந்து போஸ்ட் பண்ண வேண்டிய கடிதங்கள். சிலவற்றில் ஸ்டாம்ப் ஓட்டப் பட்டிருக்கும், சிலவற்றில் ஸ்டாம்ப் இருக்காது. ஸ்டாம்ப் ஒட்டப்பட்ட கடிதங்களை பம்பாயிலேயே போஸ்ட் பண்ணி விடுவோம். மற்றவைகளை சென்னை  வந்ததும் முதல் வேலையாக  போஸ்ட் ஆபீஸ் சென்று ஸ்டாம்ப் ஒட்டி போஸ்ட் பண்ணுவோம்.  நாங்கள் விடுமுறைக்கு வந்துவிட்டு மஸ்கட் திரும்பும் பொழுது மும்பையில் செக் இன் செய்த பிறகு கையில் மிச்சமிருக்கும் பணத்தில் அங்கிருக்கும் தபால் நிலையத்தில் ஸ்டாம்ப், கவர் முதலியவை  வாங்கிக்  கொள்வோம். இந்தியாவிற்கு லெட்டர் கொடுத்தனுப்ப உதவுமே. 

தந்தி என்பது மிகவும் அவசரமான, செய்திகளை தெரிவிக்க மட்டுமே பயன்படுத்த பட்டதால் தந்தி வந்திருக்கிறது என்றால் எல்லோரும் பயப்படுவார்கள். இப்போது தந்தி என்பதே  இல்லையே. இப்போதைய தலைமுறையினரிடம் டெலிகிராம் என்றால் ஆப்(செயலி) என்று நினைத்துக் கொள்வார்கள். 

இப்போது ஒரு வீட்டில் இருப்பவர் ஒவ்வொருவரும் தனித்தனியாக செல்போன் வைத்திருக்கிறோம். அப்போதெல்லாம் எங்கள் தெருவில் முதல் வீடு ஒரு டாக்டர் வீடு , அவர்கள் வீட்டிலும், நடுவில் மிதிலா விலாஸ் என்று பெயர் பொறிக்கப்பட்ட ஒரு வீட்டிலும்தான் டெலிபோன் இருந்தது. மிகவும் அவசரம், என்றால் அவர்கள் வீட்டிலிருந்து கால் புக் பண்ணி பேச முடியும். ஓவர்சீஸ் கால்களுக்கு தபாலாபீஸ் சென்று கால் புக் பண்ணி விட்டு தேவுடு காக்க வேண்டும். சில  சமயங்களில் அங்கிருப்பவர்கள்,  "இன்னிக்கு  லயன் ரொம்ப பிசியா இருக்குமா, வீட்டிற்கு சென்று விட்டு மூன்று மணிக்கு மேல் வாருங்கள்"  என்று கூறுவார்கள். 

எனக்கு திருமணமாகி ஒரு வருடத்தில் எங்கள் வீட்டிற்கு இரண்டு வீடுகள் தள்ளி இருந்தவர்கள் வீட்டில் டெலிபோன் வந்தது. அந்த நம்பருக்குத் தான் என் கணவர் வாரம் ஒரு முறை அழைப்பார். இந்தியாவிற்கும் ஓமானுக்கும் ஒன்றரை மணி நேரம் வித்தியாசம். அங்கே மாலை 7:30 என்றால் இங்கே இரவு 9:00. அந்த நேரத்தில் சில சமயம் அவர்கள் படுக்கை கூட போட்டு விடுவார்கள். எனக்கு சங்கடமாக இருக்கும். மன்னிப்பு கேட்டுக் கொண்டு பேசி விட்டு வருவேன். இன்றோ வெளிநாடுகளில் வசிக்கும் நம் குழந்தைகளோடு தினமும் வீடியோ காலில் பேசுகிறோம்.   

இப்போதுதான் புது வருடத்தை கடந்திருக்கிறோம், பொங்கல் நெருங்கி வந்து கொண்டிருக்கிறது, அப்போதெல்லாம் இந்த சமயத்தில் புதுப் பானை, கரும்பு, வாழைப் பழம் விற்பனைக்கு ஈடாக வாழ்த்து அட்டைகள் குறிப்பாக பொங்கல் வாழ்த்துகளின் விற்பனையும் இருக்கும். விதம் விதமான, அழகான வாசகங்கள் எழுதப்பட்ட பொங்கல் வாழ்த்து அட்டைகளை மறக்க முடியவில்லை. 

பொங்கல் சம்பந்தமான ஓவியங்கள் வரைய பட்டவை, ஸ்வாமி படங்கள், அரசியல் தலைவர்கள், எம்.ஜி.ஆர்., சிவாஜி படங்கள் என்று எத்தனை விதம்! என் அண்ணாவிற்கு ஒரு நண்பர் இருந்தார் அவர் சிவாஜி ரசிகர் மன்ற தலைவர், எல்லா வருடமும் பெரிய சிவாஜி படம் போட்ட பொங்கல் வாழ்த்துகளைத்தான் அனுப்புவார். இப்போது பொங்கல் வாழ்த்துகள் இருக்கின்றதா என்றே தெரியவில்லை. நான் எல்லா வருடமும் என் தோழிக்கு பொங்கல் வாழ்த்து அனுப்புவேன், அவள் நன்றி என்று கார்டு அனுப்புவாள். அந்த முறை மாறியதே இல்லை. 

எங்கள் குடியிருப்பில் ஒவ்வொரு வீட்டிற்கும் தபால்களைப் போட ஒரு போஸ்ட் பாக்ஸ், சாவியோடு தந்திருக்கிறார்கள். அதில் எப்போதாவது ஏதாவது பத்திரிகை வரும்.