மஹா நடி(விமர்சனம்)

மஹா நடி(விமர்சனம்)

மஹா நடிகையாகிய சாவித்திரி கோமாவில் விழுவதில் துவங்கும் படம், தொய்யாமல், துவளாமல் சீராக ஓடுகிறது.

ஒரு பத்திரிகையில் நிருபராக பணியாற்றும் சமந்தாவிடம் கோமாவில் இருக்கும் சாவித்திரியைப் பற்றிய செய்தியை கவர் செய்யச் சொல்லி பணிக்கிறார் அந்த பத்திரிகை ஆசிரியர். வேண்டா வெறுப்பாக அந்தப் பணியை ஏற்றுக் கொள்ளும் சமந்தா  சாவித்திரி பற்றி திரட்டும் தகவல்கள் அழகான ஓவியமாக திரையில் விரிகிறது.

பயோ பிக் என்பது சற்று சவாலான விஷயம். அதுவும் மிகச் சமீபத்தில் மறைந்த ஒருவரைப் பற்றி, இன்னும் மக்கள் மனதிலும், நினைவிலும் இருக்கும் ஒருவரைப் பற்றி திரைப் படம் எடுக்க வேண்டும் என்பது கயிற்றில் நடக்கும் வித்தை. ஜாம்பவான்களே இடறி விழும் இதில் அனாயசமாக நடந்திருக்கிறார் இளம் இயக்குனர் நாக் அஸ்வின்.

செட்(சில இடங்களில் செட் என்று தெரிந்தாலும்), உடைகள், அந்த காலத்திய வாகனங்கள், நட்சத்திர தேர்வு என்று அத்தனையிலும் டிஸ்டிங்ஷன் வாங்கியிருக்கிறார்.

குறிப்பாக நட்சத்திர தேர்வை சொல்ல வேண்டும். இதுவரை பெரிதாக நடிப்பில் எதுவும் சாதிக்காத சின்னப் பெண் கீர்த்தி சுரேஷ் சாவித்திரியாகவா? குருவி தலையில் பனங்காய் வைத்தது போல் ஆகி விடாதா? என்ற எண்ணத்தை உடைத்து, சாவித்திரியாகவே வாழ்ந்திருக்கிறார் கீர்த்தி. அந்த குழந்தை சிரிப்பு, கையை ஆட்டி, கால்களை சற்றே அகட்டி வைத்து நடக்கும் கொஞ்சம் ஆண்பிள்ளைத்தனமான நடை, முகத்தில் படரும் மெல்லிய சோகம் இதையெல்லாம் பார்க்கும் பொழுது கீர்த்திதான் நடித்திருக்கிறாரா? அல்லது சாவித்திரியின் ஆன்மா இந்தப் பெண்ணின் உடலுக்குள் புகுந்து கொண்டு விட்டதா என்று தோன்றுகிறது. இந்த வருடம் விருதுகளை அள்ளப் போகிறார்.அவருடைய திரையுலக வாழ்க்கையில் ஒரு மைல் கல் இந்தப் படம்.

சாவித்திரியின் பெரியப்பாவாக நடித்திருக்கும் நடிகர் சிறப்பாக நடித்திருக்கிறார்.

ஜெமினி கணேசனாக நடித்திருக்கும் துல்கர் சல்மானும் தன் பங்கை நன்றாக செய்திருக்கிறார். ஜெமினி, சாவித்திரி காதல் காட்சிகள் க்யூட்!. சாவித்திரியின் வெகுளித்தனம், அவரும் அவர் பெரியப்பா சம்பந்த்தப்பட்ட சினிமாவில் வாய்ப்பு தேடும் ஆரம்ப காட்சிகள் ஸ்வாரஸ்யம்! ஜெமினியும், சாவித்திரியும் பிரியும் காட்சிகள் சற்று வேகமாக நகர்ந்து விடுகின்றன. பெரும்பாலான தெலுங்கு நடிகர்களுக்கிடையே பானு ப்ரியா, ப்ரகாஷ் ராஜ், மனோபாலா போன்ற நமக்கு தெரிந்தவர்களும் இருக்கிறார்கள். சிறு வேடமென்றாலும் மனதில் நிற்கிறார்கள். பாடல்கள் அவ்வளவாக கவரவில்லை. ஆனால் பின்னணி இசை சிறப்பாக இருக்கிறது.

நடிப்பைத் தவிர சாவித்திரியின் கார் ஓட்டும் திறமை, பெரிதாக கொலு வைப்பது, ராணுவ வீரர்களுக்காக தன் நகைகளை கழட்டி கொடுப்பது, தான் கஷ்டப்படும் பொழுதும் ஏழைகளுக்கு உதவுவது, பெரிய நடிகையாக இருந்த போதும், ஒட்டடை அடிப்பது போன்ற வேலைகளை செய்யும் சாதாரண குடும்ப பெண்ணாக வாழ்ந்தது, பின்னாளில் மதுவுக்கு அடிமையானது போன்ற பல விஷயங்களை காண்பித்தவர்கள் அவருக்கும் சந்திரபாபுவுக்கும் இருந்த நட்பையும் கோடிட்டாவது காட்டியிருக்கலாம்.  

அதே போல சாவித்திரி என்றாலே நம் நினைவுக்கு வரும் நவராத்திரி, கை கொடுத்த தெய்வம் போன்ற படங்கள் இடம் பெறாதது கொஞ்சம் குறை.

சமந்தாவை இன்னும் கொஞ்சம் அழகாக காண்பித்திருக்கலாமோ? திக்கு வாய் பெண்ணாக சித்தரிக்கபடும் அவர் சில சமயம் அப்படியும், சில சமயங்களில் சாதாரணமாகவும் பேசுகிறார். அவருடைய காதலனாக நடித்திருக்கும் நடிகர் கச்சிதம்.

ஜெமினி கணேசனுக்கு இன்னும் கொஞ்சம் கௌரவம் கொடுத்திருக்கலாம்.

சாவித்திரிக்கு மரணம் கிடையாது, அவர் படங்களில் வாழ்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறார் என்று முடித்திருப்பது நன்றாக இருக்கிறது.

பாலகுமாரன்

பாலகுமாரன் 

எழுத்தாளர் பாலகுமாரன் காலமானார் என்று தொலைக்காட்சியில் அறிவிப்பு வந்த பொழுது அதிர்ச்சியாக இருந்தது. சில வருடங்களாகவே நோயோடு போராடிக்கொண்டிருந்தார். மரணத்தின் பிடியில் இருந்து மீண்டு வந்ததை 'சொர்க்கம் நடுவிலே' என்னும் நாவலாக எழுதியிருக்கிறார். 

குமுதத்தில் அவர் எழுதிய 'கெட்டாலும் ஆண் மக்கள்' என்னும் சிறுகதை அட! யார் இந்த பாலகுமாரன்? பிரமாதமாக எழுதுகிறாரே? என்று எண்ண வைத்தது. அப்போது குமுதத்தில் அடிக்கடி சிறுகதைகள் எழுதுவார். அப்படி எழுதிய 'சுழல் பந்து' என்னும் கதையும் கவர்ந்தது. அந்தக் கதையை படித்த என் அப்பா கூட,"யாருமா இந்த பால குமாரன்?  சுழல் பந்து என்னும் கதையை ரொம்ப லைவ்லியாக எழுதியிருக்கிறானே?" என்று சிலாகித்தார். 

அதன் பிறகு அவருடைய பெரும்பாலானவற்றை படித்திருக்கிறேன். அவருடைய புதினங்களை படித்தவுடன் அவரோடு தொலைபேசியில் பேசி அந்த நாவலைப் பற்றிய என் கருத்தை, எனக்கு பிடித்த விஷயங்கள், பிடிக்காத, ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத விஷயங்கள் இவற்றை கூறுவேன்.  கல்லூரிப் பூக்கள் என்னும் கதையைப் படித்து விட்டு, "பாலகுமாரன் கதை படித்த உணர்வு இல்லை" என்று நான் கூறியதும்," ஆமாம், அது குப்பைதான்" என்றார். அதனால்தானோ என்னவோ அவர் 'கங்கை கொண்ட சோழன்' எழுதியவுடன்  என்னை தொலைபேசியில் அழைத்து,"நான் கங்கை கொண்ட சோழன் என்று ஒரு நாவல் எழுத்திருக்கிறேன், அதை  படித்து விட்டு சொல்" என்றார்.  இதை எனக்கு கிடைத்த மிகப்பெரிய கௌரவமாக நினைக்கிறேன். 

நாவலைத்தவிர எனக்கு ஏற்படும் சில சந்தேகங்களையும் அவரிடம் தெளிவு செய்து கொள்வேன். பாரதியாரின் குயில் பாட்டு பெண்ணடிமைத்தனத்தைத்தான் குறிக்கிறதோ என்று எனக்கு ஒரு எண்ணம். அவரிடம் இதைக் கூறி,"நம் ஊரில் குயில் போன்ற ஒருத்தியை குரங்கு போன்றோ, காளை போன்றோ இருக்கும் ஆணுக்கு திருமணம் செய்து வைத்து விடுவார்கள். அப்போது அவள் என்ன செய்ய முடியும்? மானுடற்கு உம்மைப் போல் வாலுண்டோ?" என்றுதானே பேச முடியும்?" என்றேன். அவர் அதை மறுதலித்து விட்டார். "இல்லை குயில் பட்டு ஏதோ பெரிய விஷயத்தைப் பற்றி பேசுகிறது. எல்லாப் பெண்களும் நல்லவர்கள் கிடையாது, அடுத்தவர்களை வாழ விடாத ராக்ஷஸிகள் உண்டு" என்றார். 

"பொறாமை உணர்வை எப்படி வெல்வது?" என்று கேட்ட பொழுது, " பொறாமை வருகிறதா? எப்பொழுதெல்லாம் பொறாமை உணர்வு தோன்றுகிறதோ, அப்பொழுதெல்லாம்  உன்னை நீயே கண்டபடி திட்டிக் கொள்" என்றார். அதை கடை பிடித்துதான் பொறாமையை ஒழித்தேன்.

ஸ்ரீ ஸ்ரீ யின் சுதர்ஷன் க்ரியா செய்கிறேன் என்று கேட்டதும், "அடடா! அற்புதமான விஷயமாயிற்றே அது என்றார். நம்முடைய புராணத்தில் பாற்கடல் கடைவதைப் பற்றி கதை உள்ளதே அதன் தத்துவம் என்ன என்று யோசித்து சொல்" என்றார்.  என் சிற்றறிவுக்கு அது எட்டாததால் அவரிடமே பொருள் கேட்டேன். பாற்கடல் என்பது என்ன? மத்தாக வைக்கப்பட்ட மந்திர மலை என்பது எது?  அது அசையாமல் தாங்கிப் பிடித்த கூர்மம் எது? பாம்பு எது? கடைதல் எப்படி? தேவர் யார்? அசுரர் யார்? கடையும் பொழுது வெளிவரும் விஷயங்கள் என்னென்ன? என்று மிகத் தெளிவாக அவர் விளக்கிய பொழுது எனக்கு  பாற்கடலை கடையும் கதையின் தத்துவத்தோடு சுதர்ஷன் க்ரியா வெரும் மூச்சுப் பயிற்சி மட்டுமல்ல என்பதும் புரிந்தது.   

ஒவ்வொரு வருடமும் டிசம்பர் ஐந்தாம் தேதி, யோகி ராம் சூரத்குமார் ஜெயந்தி விழாவுக்கு எனக்கு அழைப்பு அனுப்புவார். எனக்குத்தான் போக முடியாமல் ஏதோ இடைஞ்சல் வரும்.  இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்பு தொலைக்காட்சியின் ஏதோ ஒரு சேனலில் பாலகுமாரனின் பேட்டி ஒளி பரப்பினார்கள். அதில் தன் இரு மனைவிகளைப் பற்றியும் மிகவும் பெருமையாக குறிப்பிட்டு," அவர்களின் உதவி இல்லையென்றால் என்னால் இவ்வளவு சிறப்பாக செயல்பட முடியாது.அவர்களின் கால்களை தொட்டு நான் வணங்குவேன்" என்று அவர் சொன்னதும், எனக்கு பளிச்சென்று திருப்புகழில் வரும்,"பாகு கனிமொழி மாது குறமகள் பாதம் வருடிய மணவாளா.." என்னும் வரிகள்தான் நினைவுக்கு வந்தன. உடனே, அவரை தொலைபேசியில் அழைத்து,"நீங்கள் குறிப்பிட்ட அந்த அன்பைத்தான் அருணகிரிநாதரும் குறிப்பிட்டிருக்கிறாரோ?" என்று தோன்றுகிறது என்றேன். " "சரியாகத்தான் இருக்கிறது" என்று ஆமோதித்தார். ஒரு முறை நேரில் சந்திக்க அனுமதி கேட்டேன், வரச்சொன்னார். ஆனால், நான் ஒரு சோம்பேறி, சட்டென்று வெளியே கிளம்ப மாட்டேன். ஏதோ காரணங்களால் தள்ளிப் போட்டுக் கொண்டே இருந்தேன். இனிமேல் நினைத்தாலும் நேரில் பார்க்க முடியாது.  

மாமி சொன்ன கதைகள் - 2

மாமி சொன்ன கதைகள் - 2

ஒரு ஊரில் இருந்த ஒரு பெற்றோர்களுக்கு ஒரே ஒரு மகன். கொஞ்சம் தாமதமாக பிறந்த அந்த பையன் மேல் அவன் பெற்றோர்களுக்கு மிகுந்த பாசம். அவனும் தன் பெற்றோர்களின் மீது மிகுந்த அன்பும் மரியாதையும் வைத்திருந்தான். வயதான தன்  பெற்றோர்களை நன்றாக கவனித்துக் கொள்ள வேண்டியது தன்  கடமை என்று நினைத்தான். 

அவனுடைய மனைவியோ கணவன் இருக்கும் பொழுது மாமனார், மாமியார் மீது பக்தி கொண்டவள் போல, அவர்களுக்கு பணிவிடைகள் செய்வது போல நடிப்பாள். கணவன் அலுவலகம் சென்றதும் தான் எந்த வேலையும் செய்யாமல், கால் மேல் கால் போட்டுக் கொண்டு அமர்ந்து கொண்டு எல்லா வேலைகளையும் அவர்களையே ஏவுவாள். 

ஒரு நாள் அலுவலகத்திலிருந்து ஏதோ காரணத்தினால் சீக்கிரம் வீடு திரும்பி விட்ட மகன் தன்  பெற்றோர்கள் தன் மனைவியிடம் படும் பாட்டை பார்த்து விடுகிறான். தன் மனைவிக்கு பாடம் புகட்ட நினைத்த அவன் தன்  மனைவியின் பெற்றோர்களுக்கு,"உங்கள் மகளுக்கு உடல் நலம் சரியில்லை, உயிருக்கே ஆபத்து. ஜோதிடர்களிடம் கேட்டதில் அவளுடைய பெற்றோர்களாகிய நீங்கள், வேப்பிலையை மட்டும் ஆடையாக உடுத்திக் கொண்டு, தாரை, தப்பட்டை எல்லாம் முழங்க தெருவில் நடனமாடிக்கொண்டே வரவேண்டும்" என்று கடிதம் போடுகிறான்.

அடுத்த வாரத்தில் தெருவில் தாரை, தப்பட்டை ஒலி கேட்டு என்ன விசேஷம் என்று வாயிலுக்கு வந்து பார்த்த அந்த கொடுமைக்கார மருமகள் திடுக்கிடுகிறாள். ஏனென்றால் தெருவில் எல்லோரும் வேடிக்கை பார்க்க, வேப்பிலை ஆடையில் நடனமாடிக் கொண்டு வருவது அவளுடைய பெற்றோர்கள் அல்லவா? இது என்ன கூத்து? என்று அவள் ஆச்சரியப் பட்டுக் கொண்டிருக்க,  உடல் நலம் சரியில்லை என்று கூறப்பட்ட தங்கள் மகள் ஆரோக்கியமாக இருப்பதை பார்த்து அவளுடைய பெற்றோர்களுக்கும் அதிர்ச்சிதான்.

"என்னடி? உனக்கு உடம்பு சரியில்லை என்றார்களே?" என்று கேட்கிறார்கள்.

"உடம்பா ? எனக்கா? நான் நன்றாகத்தானே இருக்கிறேன், நீங்கள் ஏன் இப்படி ஒரு கோலத்தில் நடனமாடிக் கொண்டு வருகிறீர்கள்?" என்று எதிர் கேள்வி கேட்க, அவள் கணவன், "நீ என் பெற்றோர்களை என்னவெல்லாம் இழிவு படுத்தினாய்? அதனால்தான் உன் பெற்றோர்களை அவமானப் படுத்தவே நான்தான் அவர்களுக்கு உனக்கு உடல் நலம் சரியில்லை என்று கூறி, இப்படி வரச்  சொன்னேன்" என்று கூறுவான். (கதை இங்கே முடிந்து விடும். இதைக் கேட்டு அவன் மனைவி தன் தவறை உணர்ந்து மனம் திருந்தினாள் என்றெல்லாம் கிடையாது)

இந்த கதையை வெகு சுவாரஸ்யமாக சொல்லுவார் என் மாமி. அவர் ஒரு நல்ல கதை சொல்லி. கதையை பாவத்தோடு நேரில் பார்ப்பது போல சொல்லுவார். நான் நிறைய தடவை இந்தக் கதையை சொல்லச் சொல்லி கேட்டிருக்கிறேன்.    

அதே போல மஹாபாரத கதைகளும் சொல்லுவார். பீஷ்ம சபதம், பாண்டவர்கள் அரக்கு மாளிகையிலிருந்து தப்பித்த விதம், திரௌபதி சுயம்வரம், திரௌபதியை சூதில் பாண்டவர்கள் தோற்பது, கண்ணன் கருணையால் அவளுக்கு புடவை வளர்வது போன்ற காட்சிகளை மோனோ ஆக்டிங் போல கூறுவார். அதனால்தானே இன்றுவரை எனக்கு அந்த கதைகள் நினைவில் இருக்கின்றன.

மாமி சொன்ன கதைகள்

மாமி சொன்ன கதைகள் 

ஸ்ரீராம் எழுதியிருந்த 'அத்தரி மாக்கு கொழுக்கட்டை' கதையை படித்த பிறகு என் சிறு வயதில் என் மாமியிடம் நான் கேட்ட சில கதைகள் நினைவுக்கு வந்தன. இவைகளை நீங்களும் கேட்டிருக்கலாம், கேட்காமலும் இருக்கலாம். இரண்டாம் வகையைச் சேர்ந்தவர்கள் என்றால் நிச்சயம் ரசிப்பீர்கள். முதல் வகையாக இருந்தாலும் ரசிக்க முடியும். 

இந்த உலகில் பிறந்தவர்கள் எல்லோரும் ஒரு நாள் இறந்துதான் தீர வேண்டும். ஆனால் அந்த இறப்பு வருவதில் ஒரு ஆர்டர் இல்லை. அதாவது முதலில் பிறந்தவர்கள்தான் முதலில் இறப்பார்கள் என்று இல்லை. முதியவர்களும் இறக்கிறார்கள், நடு வயதினரும் இறக்கிறார்கள், இளம் வயதினர்களும் இறக்கிறார்கள், ஏன் குழந்தைகள் கூட இறக்கின்றன. இதற்கு என்ன காரணம்?

இந்த உலகம் படைக்கப்பட்டு அதில் ஜீவராசிகளும் உண்டாக்கப் பட்டதும், படைக்கப்பட்ட ஜீவன்கள் எதுவுமே இறக்கவில்லையாம். இதில் புதிது புதிதாக உயிர்கள் வந்துகொண்டே இருக்க, பூமி பாரம் தாங்க முடியாமல் பூமா தேவி திணறினாளாம். அவள் கடவுளிடம் சென்று முறையிட்டு தன் பாரத்தை குறைக்க வேண்டும் என்று வேண்ட, கடவுள் எம தர்ம ராஜனைப் படைத்து, உயிர்களை பறிக்க வேண்டிய வேலையை அவனிடம் ஒப்படைத்தாராம். 

அந்த வேலையை மகிழ்ச்சியோடு ஏற்றுக் கொண்ட எமதர்மன், தன்னுடைய உதவியாளனை அழைத்து இன்று முதல் உலகில் வந்த உயிர்கள் நீடித்திருக்காது, பறிக்கப்படும். அது முதலில் முதியவர்கள், பின்னர் நடு வயதினர், பின்னர் இளம் வயதினர் இறுதியாக குழந்தைகள் என்ற வரிசையில் பறிக்கப் படும் என்று பொருள் படும்படி  பழம் உதிர, காய் உதிர, பிஞ்சு உதிர, பூ உதிர,இலை உதிர என்று தண்டோரா போடச் சொன்னாராம்.

அந்த பணியாள் அப்படியே செய்ய, முதியவர்களுக்கு கோபம் வந்து விட்டதாம். "ஏன் நாங்கள்தான் முதலில் இறக்க வேண்டுமா? ஒத்துக்க முடியாது" என்று அடாவடி செய்தார்களாம்(எதைச் சொன்னாலும் ஒத்துக்க முடியாது என்று சொல்வது எப்போதுமே உண்டு போலிருக்கிறது)

சரி, முதியவர்கள் மனதை நோகடிக்க வேண்டாம், முதலில் குழந்தைகள், பின்னர் இளம் வயதினர் என்று படிப்படியாக உயிரை பறிக்கலாம் என்று முன்னால் போட்ட தண்டோராவை அப்படியே திருப்பி,"இலை உதிர, பூ உதிர, பிஞ்சு உதிர, காய் உதிர, பழம் உதிர" என்று போடச் சொன்னாராம்.   

இதை யாருமே ஒப்புக் கொள்ளவில்லையாம். "கிழம், கட்டைகள் இருக்கும் பொழுது, சிறு குழந்தைகள் சாவதாவது? இப்படி செய்தால், உலகில் முதியவர்கள்தான் இருப்பார்கள். மேலும் தங்களை விட இளையவர்கள் இறப்பதை பெரியவர்கள் பார்க்க நேருவதால் உலகமே சோகமாகி விடும்" என்றெல்லாம் கூறினார்களாம். எமன் பார்த்தானாம், தன்  உதவியாளரிடம், "உன் வாயில் எப்படி வருகிறதோ அப்படி தண்டோரா போட்டு விடு, நான் அதன்படி நடக்கிறேன்" என்று கூறி விட்டாராம்.

உடனே எமனுடைய உதவியாளர்,"காய் உதிர, பூ  உதிர, இலை உதிர, பழம் உதிர, பிஞ்சு உதிர "என்று கலந்து கட்டி தண்டோரா போட்டு  விட்டாராம், அதன்படியே யமதர்மராஜனும் நடந்து கொள்ள ஆரம்பித்தாராம். அதனால்தான் உலகில் இறப்பு எந்த வயதிலும் நேருகிறதாம்.

எப்படி கதை? ரசித்தீர்களா? கொஞ்சம் வேடிக்கையான இன்னொரு கதை அடுத்த பதிவில்.

டெஸ்ட் மாட்ச் VS ஐ.பி.எல். ஒரு ஒப்பீடு

டெஸ்ட் மாட்ச் VS ஐ.பி.எல். ஒரு ஒப்பீடு

இப்போது பட்டையை கிளப்பிக் கொண்டிருக்கும் ஐ.பி.எல். க்ரிகெட் மாட்சுகளை பார்க்கும் பொழுது, அப்போதய டெஸ்ட் மாட்சுகள் நினைவுக்கு வந்தன.

ஐந்து நாட்கள் நடக்கும் மாட்சில் நடுவில் ஒரு நாள் ரெஸ்ட் உண்டு என்று என் மகனிடம் சொன்னால் நம்ப மறுக்கிறான். வார இறுதியான சனி, ஞாயிறில் கடைசி இரண்டு நாட்களை வைத்துக் கொள்ளலாம் என்று பெரும்பாலும் வெள்ளி அன்று விடுமுறை விடுவார்கள். சிலர் அந்த கடைசி இரண்டு நாட்களுக்கு மட்டும் டிக்கெட் வாங்குவார்கள். நாலாவது நாளிலேயே மாட்ச் முடிந்து விட்டால் ஒரு நாள் டிக்கெட் வீணாகும். ஐந்து நாட்கள் விளையாடியும் வெற்றி தோல்வி இன்றி ட்ராவில் முடிவது பிடிக்காத சிலர், க்ரிகெட்டை வெறுக்க பெர்னாட் ஷாவை உதவிக்கு அழைப்பார்கள்.

ஒன் டே மாட்சுகள் வந்து, அதை ஒளி பரப்ப தொலைகாட்சியும் வந்த பிறகு, என்னைப் போன்றவர்கள் கூட மாட்ச் பார்க்க ஆரம்பித்தோம். வெற்றி தோல்வியை நிர்ணயம் செய்ய முடியும் என்பது ஒரு நல்ல விஷயம்தான் என்றாலும், சிலருக்கு ஹார்ட் அட்டாக் வரும் அபாயமும் ஏற்பட்டது. இப்போது ட்வென்டி ட்வென்டி சீசன்.

டெஸ்ட் மாட்ச் ஐ.பி.எல். இவ்விரண்டோடும் அந்தக் கால மண வாழ்கையையும், இந்தக் கால மண வாழக்கையையும் ஒப்பிடலாம் என்று தோன்றியது.

டெஸ்ட் மாட்சுகள் மட்டும் கோலோச்சிய காலத்தில் விளையாட்டு வீரர்களை க்ரிகெட் போர்டுதான் தேர்ந்தெடுக்கும். அதைப் போல முன்பெல்லம் மணமகனோ, மணமகளோ, சம்பந்தப்பட்ட வீட்டுப் பெரியவர்கள்தான் முடிவு செய்வார்கள்.

இப்போது ஐ.பி.எல் ஏலம் நடப்பதை போலத்தான் திருமண வெப்சைட்டுகள் மூலம், மணமகனும், மணமகளும் தங்களைப் பற்றியும், தங்கள் திறமைகள்  குறித்தும் புகைப்படங்களோடு ப்ரகடனப் படுத்த எதிர் பார்டி தங்களுக்கு தேவையனவர்களை பிடிக்கிரார்கள். க்ரிஸ் கெயிலை தவற விட்டது போல சில நல்ல வரன்கள் மிஸ் ஆகலாம்.

முன்பெல்லாம் டெஸ்ட் மாட்சுகளில் விக்கெட்டுகள் வீழ்த்தப்படும் பொழுது பந்து வீச்சாளர்கள் பெரிதாக அலட்டிக் கொள்ள மாட்டார்கள். இப்போது போல வீரர்கள் ஒருவரை ஒருவர் கட்டித் தழுவிக் கொள்வது, எகிறி குதிப்பது போன்ற செயல்களில் ஈடுபடாமல், கர்ம வீரர்களாய் அடுத்த பந்து வீசப் போய் விடுவார்கள். அது போலத்தான் அப்போது தங்கைக்கு கல்யாணம் செய்து வைத்தான், தம்பியை படிக்க வைத்தான் என்று கொண்டாட மாட்டர்கள். பெண்களுக்கும் அப்படித்தான் புகுந்த வீட்டில் உழைத்துக் கொட்டியதற்காக பாராட்டெல்லாம் கிடைக்காது.

டெஸ்ட் மாட்ச் முதல் இரண்டு நாட்கள் அத்தனை விறுவிறுப்பாக இருக்காது. மெதுவாகத்தான் பிக் அப் ஆகும். அது போலத்தான் அந்தக் கால மண வாழ்க்கையும். முன்னேற்றம் மெதுவாகத்தான் இருக்கும். சன்மானமும் குறைவுதான்.

ஐ.பி.எல்.மாட்சுகளில் அப்படி நிதானமாக ஆட முடியாது. போடுகிற பந்தை எல்லாம் அடித்துதான் தீர வேண்டும். அதைப் போன்ற வேகமான வாழ்க்கைதான் இப்போது. பணப்புழக்கம் மிக அதிகம். சின்ன விஷயங்களை கூட கொண்டாடி உற்சாகப்படுத்த  ஃபேஸ்புக், ட்விட்டர் போன்ற சியர் லீடர்கள்.

தொழில் நுட்பம் வளராத அந்த காலத்தில் அம்பயர் சொல்வதுதான் தீர்ப்பு. இதில் சில சமயங்களில் அபிப்ராய பேதங்கள் இருந்தாலும் வேறு வழி இல்லாமல் அதை ஏற்றுக் கொண்டர்கள். அந்த அம்பயர்களைப் போல வீட்டுப் பெரியவர்களின் வார்தைக்கு மறு பேச்சு இல்லாத காலம்.

இன்றோ, தர்ட் அம்பயரின் உதவி இல்லாமல் எதையும் தீர்மானிக்க முடிவதில்லை. தர்ட் அம்பயராக பணியாற்றுவது பெண்களின் பெற்றோர். பெண் புகுந்த வீட்டில் நடக்கும் அத்தனையையும் தன் வீட்டாருக்கு தெரியப் படுத்த, அவர்கள் முடிவே எடுபடுகிறது.

ஒன்று கேம் ஃபார் த சேக் ஆஃப் கேம் என்றால், மற்றது சர்வைவல் டு த ஃபிட்டஸ்ட்!

கவிதா ஒயின்ஸ் ஸ்டாப்!

கவிதா ஒயின்ஸ் ஸ்டாப்!

அந்தப் பெண் மிகவும் பதட்டமாக இருந்தாள். ஆட்டோவில் ஏறி உட்கார்ந்ததும் ஓ.டி.பி. நம்பர் கூட சொல்லமல் “சீக்கிரம், சீக்கிரம்” என்று அவசரப் படுத்தினாள். ஆட்டோ டிரைவர் பாலாஜிக்கு அவள் பதட்டம் கொஞ்சம் கவலை அளித்தது. அவளுக்கு தெரிந்தவர் யாருக்காவது உடல் நலம் சரியில்லையோ என்று தோன்றியது.

“எங்கம்மா போகணும்?” என்றான்

“வளசரவாக்கம் கவிதா ஒயின்ஸ்” கூறிவிட்டு அந்தப் பெண் செல் போனில் யாரையோ அழைத்தாள். இந்தக் கால பெண்கள் குடிக்கிரார்கள் என்று கேள்விப் பட்டிருக்கிறான், ஆனாலும் அதற்காக ஒரு பெண் ஒயின் ஷாப்பைத் தேடி தனியாக செல்லும் அளவிற்கு முன்னேற்றமா?

“எல்லாம் ரெடியா? நான் வரும் வரை வெயிட் பண்ணுங்க.. என்னை விட்டு விட்டு ஆரம்பித்து விட வேண்டாம், ஹரீஷ் இருக்கானா? அவன் வந்தால் அவ்வளவுதான், எல்லாத்தையும் அவனே ஃபினிஷ் பண்ணிடுவான்”

பசங்களோடு வேறு கூட்டா? சு..த்..த..ம்..

அவர்கள் எதிர் முனையில் என்ன சொன்னர்களோ..? நான் பாதி வழி வந்தாச்சு.. என்றவள், இவனிடம், சீக்கிரம் போப்பா..” என்றதும் பாலாஜிக்கு கோபம் வந்தது.

“சிக்னலில் நிக்காம போக முடியுமா?” என்றதும் “ஸ்..சூ.” என்று நகத்தை கடிக்க தொடங்கினாள்.

“சரிதான், இந்த அளவு முத்திப் போய் விட்டதா?”

“இங்கதான், இங்கதான், நிறுத்துங்க,” ஆட்டோவை நிறுத்தும் முன்பே அதிலிருந்து குதித்து விடுவாள் போலிருந்தது. நாற்பத்து மூன்று ரூபாய் ஆகியிருந்தது. ஐம்பது ரூபாயை கொடுத்து விட்டு, மிச்சம் வேண்டாம் என்று சொல்லி விட்டு சென்றாள்.

அவளுக்காக கவிதா ஒயின்ஸ் வாசலில் இரண்டு ஆண்களும், இரண்டு பெண்களும் நின்று கொண்டிருந்தார்கள். அவளைக் கண்டதும்,” ஏன் லேட்டு? இத்தனை நேரம் பாதி முடித்திருக்கலாம், எனிவே, லெட் அஸ் நாட் வேஸ்ட் டைம்” என்று எல்லோரும் கவிதா ஒயின்ஸ் பக்கத்தில் இருந்த வீட்டின் கேட்டை திறக்கும் பொழுது, "உங்க வீட்டுக்கு, லாண்ட் மார்க் சொல்வது ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு, கவிதா ஒயின்ஸ்னு சொன்னால் என்ன நினைத்துக் கொள்வார்களோ என்று தோன்றுகிறது, ஆனால் அப்படி சொன்னால்தான் ஈசியா புரிகிறது," என்று ஆட்டோவில் வந்த பெண் கூறியதும், எல்லோரும் சிரித்தார்கள்.

“ம்ம்.. கச்சேரிதான்..” என்று நினைத்துக்கொண்ட பாலாஜி, கிடைத்த அடுத்த சவாரியிடம், “காலம் ரொம்ப கெட்டுப் போச்சு சார், பசங்களும், பொண்ணுங்களும் சேர்ந்து குடிக்கிராங்க..” என்று சொல்ல ஆரம்பித்தான். ஆனால் அவனுக்குத் தெரியாது, அவர்கள் எல்லோரும் ஆர்கிடெக்சர் படிக்கும் மாணவர்கள், என்பதும், எல்லோரும் சேர்ந்து ஒரு ப்ராஜெக்ட் பண்ணுவதற்காக கூடி இருக்கிரார்கள் என்பதும்.

சில தேடல்கள்

சில தேடல்கள் 

வாழ்க்கை என்பது ஒயாத தேடல்கள்தானே? வயதிர்கும், முதிர்ச்சிக்கும் தேவைக்கும் ஏற்ப தேடும் விஷயங்கள் மாறலாம், தேடுதல் நிற்காது.

என்னுடைய சமீபத்திய தேடல் உங்களுக்கு சிரிப்பூட்டலம். தமிழ் பத்திரிகை ஏதாவது கிடைக்காதா? என்று அலைகிறேன்.

பெங்களூரில் நாங்கள் முன்பு வசித்த திப்பசன்த்ராவில் தினசரி செய்திதாள் போட்டவரிடம் சொன்னதும் குமுதம் சினேகிதியும், ம.மலரும் தொடர்ந்து போட்டு விட்டார்.

வீடு மாற்றியதும் இங்கு(ஹொரமாவு) செய்திதாள் போடும் பையரிடம் எனக்குத் தேவையான பத்திரிகைகளை கூறியதும்,” சரி மேடம் என்று தமிழில் மாட்லாடியவுடன் எனக்கு அஷ்டு சந்தோஷா! ஆனால் அது நீடிக்கவில்லை. நானும் தினசரி பேப்பர் வரும் பொழுது, புத்தகங்கள் வந்திருக்கிரதா? என்று பார்த்து பார்த்து ஏமாந்தேன்.

குறிப்பிட்ட இரண்டு புத்தகங்களுமே மாதம் இரு முறை வரும். ஓன்றாம் தேதி வர வேண்டிய ம.மலர் மூன்றாம் தேதி வரும். கு.சி. 28ம் தேதியே வந்து விடும். ஆனால், ஏழு தேதி ஆகியும் வராததால் என்ன ஆச்சு என்று பேப்பர் போடும் பொழுது மடக்கி கேட்க வேண்டும் என்று காத்திருந்தேன், எப்படியோ என் கண்களில் மண்ணைத் தூவி விட்டு ஓடி விட்டான். ஒரு நாள் பிடித்து விட்டேன். புத்தகம் கிடைக்கவில்லை என்றும் மே மாதத்தில் இருந்து கண்டிப்பாக போடுவதாகவும் சொன்னான்.இத்தனை நாட்கள் கிடைக்காத புத்தகங்கள் அப்போது எப்படி கிடைக்கும் என்று எனக்கு கேட்கத் தோன்றவில்லை.

அவனை நம்புவதற்கு பதிலாக நாமே புத்தக கடை இருக்கும் இடத்தை தேடி கண்டுபிடித்து வாங்கிக் கொண்டு வந்து விடலாமே என்று இந்த ஏரியாவில் வெகு நாட்களாக வசிக்கும் உறவுக்கார பெண்ணிடம் விசாரித்த பொழுது ரெயில்வே கேட் தாண்டி ஹார்ட்வேர் கடைக்கு அருகில் ஒரு செய்திதாள் ஏஜென்சி இருப்பதாக கூறினாள். டூ வீலரில் சென்று பார்த்த பொழுது ஹார்ட்வேர் கடைகள்தான் கண்ணில் பட்டன.

மற்றொரு இடமாக அவள் குறிபிட்ட காந்தி சிலைக்கு அருகில் ஒரு ஹோட்டல் இருந்தது, அதன் அருகில் ஒரு சிறிய பெட்டி கடை இருந்தது அதில் சில தமிழ் செய்திதாள்களும் இருந்தன. ஆனால் ஒரு பொடி பெண்ணைத் தவிர வேறு யாரும் இல்லை.  அந்தக் குழந்தையிடம் முதலில்,”கடையில் யாரும் இல்லையா? என்றேன், அந்தக் குழந்தை தலை ஆட்டியது. சரி நான் கேட்டது புரியவில்லை போலிருக்கிறது என்று நினைத்து, நான் அறிந்த ஹிந்தியில்,”அந்தர் கோயி ஹை?” என்றேன். தூங்குகிறார்கள் என்று அபிநயம் பிடித்தது. உள்ளே எட்டிப் பார்த்தால் கையை தலைக்கு முட்டு கொடுத்தபடி எனக்கு முதுகு காட்டியபடி ஒரு பெண்மணி படுத்துக் கொண்டிருந்தார்.

“தமிழ் புத்தகம் இருக்குங்களா”?

“இல்லீங்க..”

“வருமா?”

“வராது..”

அந்தப் பெண்ணிற்கு என்ன பிரச்சனையோ? திரும்பி கூட பார்க்காமல் படுத்தபடியே பதில் சொன்னார்.

என்னடா இது? ஹொரமாவுக்கு வந்த சோதனை? இப்படி ஒரு தமிழ் மறைவு ப்ரதேசமா?  மஸ்கட்டில் கூட எல்லா பதிரிகைகளும் கிடைத்ததே? அண்டை மாநிலம்.. ஹூம்ம்ம்ம்!