ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்திக்கு ஜே!

ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்திக்கு ஜே!

SECURITY IS A PRISON என்பது ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்தி கூறியது. இதை வைத்து பாலகுமாரன் கூட தனது இரும்பு குதிரைகள் நாவலில் 'விஸ்வநாதனுக்கு பின்னால் ஒரு வலுவான குடும்பம் இருந்தது, அவனை முன்னேற விடாமல் தடுத்தது' என்று எழுதியிருப்பார். சமீபத்தில் நான் பார்த்த பல தமிழ் வெப் சீரிஸ்கள் என்னை ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்திக்கு ஜே போட வைக்கின்றன.

இந்த வெப் சீரிஸ்கள் பலவும் திறமையுள்ள இளைஞர்களால் எடுக்கப்படுகின்றன.  ஆனால் இந்த திறமையை வைத்து அவர்கள் என்ன சொல்கிறார்கள் என்பதுதான் மிகவும் ஏமாற்றமளிக்கிறது.


எல்லா சீரிஸ்களிலும் பேசப்படும் விஷயம் டேட்டிங், லிவிங் ரிலேஷன்ஷிப், பெண்ணை கணக்கு பண்ணுவதில் உள்ள சிக்கல்கள் மட்டுமே.  அதில் வரும் எல்லா இளைஞர்களும்,  அவர்கள் மாணவர்களோ, வேலைக்குச் செல்பவர்களோ மொடாக்குடியர்களாக இருக்கிறார்கள். இதில் பெண்களும் விதிவிலக்கல்ல. நல்ல பழக்கங்கள் கொண்டவர்களே இல்லையா என்று தோன்றுகிறது. ஆங்கிலத்தில்தான் பெரும்பாலும் பேசுகிறார்கள். ஆணோ,பெண்ணோ ஆங்கிலத்தில் கெட்ட வார்த்தை பேசத்  தயங்குவதில்லை.

காலாண்டு காதல் என்று ஒரு குறும்படம். திருமண வெள்ளி விழாவை கொண்டாடும்  தகப்பனார், மனைவி காதலியாக இருந்த காலத்தில் அவளுக்கு எழுதிய காதல் கடிதம் அவளிடம் வந்து சேரவில்லை என்று வருத்தப்படுகிறாராம். உடனே அவர் மகன் நாட்டின் கிழக்கு கோடிக்கு பைக்கிலேயே சென்று டெலிவரி செய்யப்படாத அந்த கடிதத்தை தேடி கொண்டு வருகிறானாம். அடடா! என்ன ஒரு சேவை! இதுவா ஒரு தகப்பனை சந்தோஷப்படுத்தும்?

இந்தக் கால இளைஞர்களுக்கு தியாகம், பாசம் போன்ற உணர்வுகள் கிடையாதா? பெரும்பான்மையான வீடுகளில் ஒன்று அல்லது இரண்டு குழந்தைகள் மட்டுமே. சோஃபா, ஏ.சி, ஃபிரிட்ஜ், கலர் டிவி போன்றவை ஆடம்பரம் என்பதைத்  தாண்டி, அத்தியாவசியம் என்னும் நிலைக்கு வந்தாகிவிட்டது. அப்பாவின் பாரத்தை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக மேல் படிப்பை தியாகம் செய்வது, தங்கைகளுக்கு திருமணம் செய்ய வேண்டும், தம்பியை படிக்க வைக்க வேண்டும் என்ற கடமைகளால் தன் திருமணத்தை தள்ளிப் போட வேண்டிய நிர்பந்தம் போன்ற பொறுப்புகள்  இல்லாததால் காதல் மட்டுமே பெரிதாக தோன்றுகிறது போலிருக்கிறது.

மற்றொரு குறும்படத்தில்(first date) தான்  விரும்பும் பெண்ணோடு முதல் முறையாக டேட்டிங் செல்லும் மாணவன். தன் பர்ஸிலிருந்த பணத்தை நண்பன் ஏற்கனவே ஆட்டையை போட்டு விட்டதை அறியாமல் ஒரு ஆடம்பர உணவகத்திற்கு அழைத்துச் சென்று விடுகிறான். அங்கு போன பின்னர்தான் தன் பர்சில் வெறும் இருநூறு ரூபாய்கள் மட்டுமே இருப்பதை பார்க்கிறான். ரெஸ்ட் ரூம் செல்வதாக பெண் தோழியிடம் பொய் சொல்லி சொல்லி, நண்பனுக்கு போன் மேல் போன் போட்டு, பணத்தை கொண்டுவரச்சொல்லி கெஞ்ச, அங்கு அவன் நண்பர்கள் இவன் பணத்தில் சரக்கடித்து ஜாலியாக இருக்கிறார்கள். கொஞ்சம் கூட சமூக பிரக்ஞை இல்லாத படைப்புகள்.  சமூக பிரக்ஞை அற்றுப் போனதற்கு சௌகரியமான வாழ்க்கைச் சூழல்தான் காரணமா? அப்படி ஒரு தன்னிறைவை அடைந்து விட்டோமா?

எழுபதுகளில் பாலகுமாரன் எழுத ஆரம்பித்த புதிதில் அவர் எழுதிய கவிதை ஒன்று

கொத்திக்கொண்டு போவாண்டி

ஆப்பிள் சிவப்பு என் பேத்தி 

பாட்டி சொன்னாள் திடத்தோடு 

அம்மா விடுவாள் பெருமூச்சு 

வெட்டிப் பொழுது கழிப்பானேன் 

வேலை தேடேன் எங்கேனும் 

அப்பா சொல்வார் தரை நோக்கி 

அண்ணன் முறைப்பான் எனைப் பார்த்து 

கொத்திக் கொண்டு போவதற்கு 

ஜாதக பட்சி வரவில்லை 

வெட்டிப் பொழுதின் விடிவுக்கும் 

வேலை வரலை இது நாளாய் 

வேலை தேடி கால் தேய 

வெளியே நடக்கத் தலைப்பட்டால் 

ஈயாய் கண்கள் பல மொய்க்க 

என்னை உணர்ந்தேன் தெரு மலமாய்.

இந்த ஒரு சிறு கவிதையில் ஒரு மத்தியதர குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பெண்ணின் நிலை, கனவுக்கும் நிதர்சனத்திற்கும் இடையே உள்ள இடைவெளி  எத்தனை அழகாக விவரிக்கப்பட்டிருக்கிறது! அப்போதெல்லாம் படிக்க வைப்பது கஷ்டம், அப்படியே படித்தாலும் வேலை கிடைப்பது குதிரைக் கொம்பு.  திருமணத்திற்கு வரதட்சணை என்னும் வில்லன்.

 இப்போது அப்படி இல்லை. மகனோ, மகளோ பிளஸ் டூ தேர்வு எழுதிய உடனேயே பெற்றோர் மேனேஜ்மேண்ட் கோட்டாவில் சீட் புக் பண்ணி  விடுகின்றனர். வேலையில்லா திண்டாட்டம் இப்போதுதான் மீண்டும் தலை தூக்குகிறது. திருமணம் நடக்காமல் போவதற்கு வரதட்சணை போன்ற புறக்காரணங்கள் இல்லை.

ஒரு படைப்பாளி சிறப்பாக செயல்பட வேண்டுமென்றால் அவனுக்கு நிம்மதியான குடும்ப சூழல் வேண்டும் என்று காளிதாசன் சொன்னதாக சொல்வார்கள். பாரதிக்கு என்ன நிம்மதியான சூழல் இருந்தது? கண்ணதாசனின் மிகச் சிறந்த பாடல்களை அவர்  கடுமையான பொருளாதார நெருக்கடியில் இருந்தபோதுதான் எழுதியதாக கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். நல்ல கலைஞர்களுக்கு சூழல் ஒரு பொருட்டாக இருக்க முடியாது. அவர்களுக்குத் தேவை எம்பதி (empathy). இது இல்லாமல் நல்ல படைப்புகள் உருவாக முடியாது. நான் சொல்வது சரியா?

நண்பர்களே உங்கள் கருத்துகளுக்காக காத்திருக்கிறேன்.