திருவெம்பாவை - 6

திருவெம்பாவை - 6

மானே நீ நென்னலை நாளை வந்து உங்களை
நானே எழுப்புவன் என்றலும் நாணாமே

போன திசை பகராய் இன்னம் புலர்ந்தின்றோ
வானே நிலனே பிறவே அறிவரியான்
தானே வந்து எம்மைத் தலையளித்து ஆட்கொண்டருளும்
வான்வார் கழல்பாடி வந்தோர்க்கு உன் வாய் திறவாய்
ஊனே உருகாய் உனக்கே உறும் எமக்கும்
ஏனோர்க்கும் தம் கோனைப் பாடேலோர் எம்பாவாய்

அடுத்த வீட்டிற்கு சென்றால் அந்த பெண்ணும் உறங்கிக் கொண்டுதான் இருக்கிறாள். மானே என்று அவளை மிக இனிமையாக அழைக்கும் தோழிகள்,"நேற்று நீ, நான் முதலில் வந்து உங்களை எல்லாம் எழுப்புவேன் என்றாய் அந்த வார்த்தை எங்கே போனது? அப்படி கூறிவிட்டு நாணமின்றி உறங்கிக் கொண்டிருகாகிறாய். உனக்கு இன்னும் பொழுது புலரவில்லையா? விண்ணகத்து தேவர்களும், மண்ணில் வசிக்கும் மாந்தர்களும், இந்த இரண்டு நிலைகளுக்கும் இடைப்பட்ட முனிவர்கள், ஞானிகள் போன்றவர்களாலும் முழுவதுமாக அறிந்து கொள்ள முடியாதவனும், நம்மை போன்ற பக்தர்களுக்கு தானே இறங்கி வந்து அருளுகிறவனுமாகிய அந்த சிவப் பரம்பொருளை போற்றி நாங்கள் பாடுவதை கேட்டும் வாய் திறவாமலும், ஊன் உருகாமலும் கிடப்பது உனக்கு மட்டுமே

சாத்தியம். எங்களுக்கு மட்டுமல்ல எல்லா உயிர்களுக்கும் அரசனாகிய சில பெருமானைப் போற்றிப் பாடலாம் வா".